رابط برنامه‌نویسی کاربردی، که به API معروف است، از منظر عملیاتی برای هر شرکت فعال در زمینه بیمه عمر ضروری است، اما بسیاری از بیمه‌گران از آن به درستی استفاده نمی‌کنند. درک اینکه این رابط‌ها چگونه کار می‌کنند و مهم‌تر از آن، آگاهی از بهترین روش استفاده از آنها به عنوان بخشی از یک رویکرد استراتژیک در تحول دیجیتال، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا ارزش کاملی را از APIها استخراج کنند.
عملکرد محوری API بسیار ساده است: به عنوان واسطه‌ای بین چندین سیستم و فناوری پشتیبان عمل می‌کند.
وقتی کاربر از یکی از این سیستم‌ها درخواست اطلاعات می‌کند، API کار را انجام می‌دهد: درخواست را پردازش و اطلاعات را ترجمه می‌کند تا هر سیستمی بتواند آن را درک کند و ارتباطات بین سیستمی را برای استخراج آسان داده‌های مورد نیاز استانداردسازی می‌کند. با این حال، بیمه‌گران عمر معمولا با پیاده‌سازی بدون پشتوانه API به مشکل بر می‌خورند. در واقع، آنها API را با ذهنیت سیستم‌های قدیمی طراحی می‌کنند و این نکته را در نظر نمی‌گیرند که به سیستم‌های دیگری نیاز خواهند داشت تا بعداً با API یکپارچه شود. این امر می‌تواند یک اشتباه با پیامدهای پرهزینه باشد.
اگر بیمه‌گران عمر بخواهند منافع سازمانی کاملی را از APIها استخراج کنند، کلید آن یکپارچه‌سازی APIها در سیستم‌های شرکت - به جای فقط پیاده‌سازی آنها- است.
با رشد شرکت‌های بیمه، تعداد سیستم‌های پشتیبان آنها نیز افزایش می‌یابد. یک شرکت بیمه ممکن است کار را فقط با یک سیستم مدیریت بیمه‌نامه شروع کند، اما در آینده و پس از چند ادغام یا شراکت با شرکت‌های دیگر، این تعداد می‌تواند ده برابر شود. اینجاست که امور پیچیده می‌شود. بسیاری از شرکت‌ها، API را فقط برای کار با سیستم‌های موجود در زمان راه‌اندازی API هماهنگ می‌کنند. اما هنگامی که سیستم‌های جدید اضافه می‌شوند، اگر بیمه‌گران وقت لازم برای یکپارچه سازی صحیح و کامل آنها با API را نگذرانند، نتیجه ممکن است رابطی باشد که فقط می‌تواند کارهای سطحی و ابتدایی انجام دهد و بخشی از ارزش ذاتی خود را از دست داده است.
شرکت‌های بیمه برای رسیدگی به مشکل محدودیت ارتباط API با سیستم‌ها، ممکن است APIهای اضافی بسازند و آنها را با فناوری‌هایی مانند GraphQL روی هم بچینند. اگرچه این امر می‌تواند کار را پیش ببرد، اما پیچیدگی اضافی ایجاد می‌کند و می‌تواند مسائل بیشتری در آینده و هنگامی که فناوری‌های بیشتری اضافه می‌شود یا فناوری‌های قدیمی منسوخ می‌شود، ایجاد کند.
بخشی از آنچه امروز APIها را بسیار باارزش می‌کند، تعداد فناوری‌ها و سیستم‌های جدیدی است که در بازار وجود دارد، اما این امر می‌تواند مانعی نیز باشد.
وجود گزینه‌های فراوان یعنی شرکت‌های بیمه می‌توانند فناوری‌های مناسب سازمان و کسب‌وکارشان را انتخاب کنند. اما شرکت‌های بیمه عمر نمی‌توانند ارزش کاملی را از این سیستم‌ها استخراج کنند، مگر اینکه APIهای آنها به درستی عمل کند. این مساله به ویژه زمانی شایع است که سازمان دارای چندین سیستم با درجات مختلف بلوغ دیجیتال باشد. یک بیمه‌گر ممکن است APIای داشته باشد که با سیستم‌های مدرن کار می‌کند، اما همان API ممکن است نتواند با سیستم‌های قدیمی کار کند و به این ترتیب گنجینه‌های ارزشمندی از داده‌ها را از دست بدهد.
اگر بیمه‌گران عمر بخواهند APIای داشته باشند که صرفا پیاده‌سازی نشده باشد، بلکه با سازمان آنها یکپارچه هم شود، باید با یک ارائه‌دهنده خدمات API که پیچیدگی‌های سیستم‌های مدیریت بیمه عمر را درک می‌کند و قابلیت‌های یکپارچه‌سازی تمام مسیر را فراهم می‌کند، همکاری کنند. توانایی انتقال این داده‌ها به داخل و خارج سیستم‌ها باید از ابتدا اولویت داشته باشد که این امر با برنامه‌ریزی مناسب برای رفع نیاز به کرک سیستم و بازنگری در نحوه ادغام آن در هر نقطه‌ای در آینده میسر می‌شود.
وقتی بیمه‌گران عمر با این چالش API مواجه می‌شوند، می‌توانند به دنبال حل مساله از طریق شرکت‌های فناور با محوریت API باشند.
اگرچه این فناوری امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما واقعیت این است که رابط‌های حاصله به دلیل عدم توانایی در استخراج، تبدیل و بارگذاری داده‌ها به و از سیستم‌های پشتیبان، آماده بهره‌برداری نیستند. به عنوان مثال، فرض کنید یک بیمه‌گر عمر می‌خواهد اطلاعاتی را به یک بانک ارسال کند که شامل داده‌ها از چندین سیستم متفاوت، هم مدرن و هم قدیمی، می‌شود. بیمه‌گر می‌تواند به جای ورود به هر سیستم به طور جداگانه، استخراج اطلاعات و ارسال جداگانه آنها، از یک API برای استخراج، ترکیب و ترجمه مواد مورد نیاز استفاده کند.
جایی که بیمه‌گران و توسعه‌دهندگان API ممکن است با مشکل مواجه شوند، حرکت در جهت مخالف است: دریافت اطلاعات از یک سازمان خارجی ( در اینجا بانک)، ترجمه آن به چندین فرمت داده‌ای متفاوت و تخصیص آن به سیستم‌های مناسب. این مساله، عملکرد بسیار پیچیده‌ای می‌طلبد که می‌تواند تفاوت بین یک API که صرفاً کار می‌کند و API دیگر که کارکرد مطلوب دارد را نشان دهد.
ایجاد APIها، زنجیره ارزش بیمه‌گری را دوباره شکل داده است. در حالی که در گذشته شرکت‌ها به سیستم‌های چند کارکردی مونولیتیک (یکپارچه) تکیه می‌کردند، اکنون رویکردهای چابک‌تر و مبتنی بر مولفه[1] را دارند که به آنها اجازه می‌دهد سیستم‌های سازمانی را مطابق با عملکردهای کسب‌و‌کار خود تنظیم کنند. در صنعتی که به‌طور مداوم باید به تغییرات ریسک رسیدگی کند، اتصال چندین سیستم به یکدیگر و استخراج داده‌های خاص به طور آسان، حیاتی است. اگر بیمه‌گران بخواهند ارزش کامل را از APIها استخراج کنند، باید دقیقا بدانند از رابط چه می‌خواهند و باید با چه شریکی کار کنند که به یکپارچگی (نه فقط پیاده‌سازی) API کمک کند.
[1] Component based